Taki żart nauczyciela pamiętam ze szkoły. Niektórzy się śmiali, niektórzy nie zauważyli, był też ktoś, komu ten ułamek ułamka pogardy przeważył szalę poczucia beznadziei.
Ten niewinny żart i wiele innych historii wróciło, gdy czytałem Dzieciaki Dawida Karpiuka. W czasie studiów byłem kuratorem społecznym. To niezwykłe, jak historie Dawida i te, które pamiętam, są do siebie podobne, jak podobne do siebie są schematy nieszczęścia.
„(…) a czasem jest tak, że jesteś na granicy i jeszcze, kurwa, miligram, zero, zero jeden pogardy więcej i się rozpadniesz na milion części, i się już nigdy nie złożysz do kupy. Weszła do szkoły akurat w czasie dużej przerwy. Przeszła długim korytarzem, a TEN chłopak odprowadził ją śmiechem.”
Dawid Karpiuk, Dzieciaki, Warszawa 2023
