Sławomir Kasprzycki
Podczas Krakowskiego Biegu Niepodległości słuchałem losowych utworów z mojej czterogodzinnej listy biegowej. Na ostatniej prostej usłyszałem Obywatela G. C., metę mijałem słysząc bicie serca i słowa:
„Nie pytaj mnie, dlaczego myślę, że
Że nie ma dla mnie innych miejsc”,
mocne bicie serca.
Dla mnie szczególnie ważne wspomnienie o Barbarze Nawratowicz-Stuart:
Nie myślałem o mecie, czułem się zwycięzcą już na starcie.
Obecność przyjaciół na trasie, wsparcie bliskich wzruszały, dodawały sił i pozwoliły ukończyć dystans ponad siły.
Dziękuję za każdą życzliwą myśl, trochę onieśmielający, aczkolwiek uskrzydlający doping, dobre słowo.
Dzięki Wam wygrałem bezapelacyjnie.
You are the best
po polsku – sami wiecie.
to moje sportowe wydarzenie roku. Wynik miał być nieważny, jednak bardzo cieszy życiowy rekord.
Biegliśmy dla tych, którzy jeszcze nie mogą.
Serdecznie polecam zapisy na przyszły rok:
Wspaniała atmosfera, tłum pozytywnych, uśmiechniętych ludzi.
Wyrazy wdzięczności dla organizatorów, fantastycznych wolontariuszy i kibiców. Nieważne, że pot zalewa oczy, nic nie widać i nieudane selfie.
Rozbiegałem kryzys, znowu zobaczyłem, że mam siłę.
Mimo deszczu i błota było świątecznie, radośnie, biało-czerwono bez złości i skandalicznych haseł.
Lubię Kraków
Pogoda była piękna, ale warunki przez głęboki, kopny śnieg bardzo trudne.
W czasie podejścia na szczyt minęliśmy tylko jedną parę ostrożnie schodzących wspinaczy.
Z naszego wyjazdu na długo zapamiętam ekstremalne zmęczenie.
Samodoskonalenie, rozwój osobisty, wsparcie mentalne – coaching, poszukiwanie i odnajdywanie siebie, życie pełnią życia.
Ja może poszedłbym na dobry kurs dostrzegania człowieka.
Doskonały tytuł, przykład dużej wrażliwości i uważności wybitnej autorki. Wrażliwości i uważności w postrzeganiu i opisywaniu rzeczywistości dawnej i współczesnej, tragicznej, ale też zwyczajnej, codziennej. Od pewnego czasu postawę taką lubię nazywać czułością.
Opisanymi, wiele znaczącymi szczegółami są między wieloma innymi:
niechęć niedoszłego wykonawcy wyroku na peerelowskim dygnitarzu do strzelania w plecy;
spokojne przyjęcie przez opiekunkę dzieci z transportu, że nie będzie ich mogła wykąpać, że nie stoją przed łaźnią;
politowanie, z jakim kilkuletni Adam Boniecki patrzy na radzieckiego żołnierza zajmującego rodzinną posiadłość, ofiarującego mu w prezencie drewniany ołówek;
refleksja fotografa przeglądającego w obecnej pandemii tysiące swoich zdjęć, wykonanych w ciągu ostatnich dwudziestu lat, że nie wydziwiał i nie podglądał, uczestniczył w utrwalanych historiach, tworzonych obrazach.
Gorąco polecam lekturę.
Dla mnie moi chłopcy zawsze będą trochę tacy jak wtedy.
Jestem z nich bardzo dumny i takiej dumy życzę wszystkim tatom.